- Nie ma ciasu - pokrzykiwał Chińczyk.
Przyjechał przed kilkoma laty do Polski, by wraz z dawnymi przyjaciółmi-studentami otworzyć w Warszawie hurtownię z chińskimi rozmaitościami.
Koledzy w akademiku dali mi znać, że jest praca. Rozpoczynał się kolejny semestr studiów i miałem trochę wolnego czasu. Na początku zawsze jest bałagan i kilka dni nieobecności w szkole może być niezauważone. Zgodziłem się natychmiast.
Następnego dnia kilkunastoosobową grupą stawiliśmy się w magazynie na przedmieściach miasta. Praca polegała na załadowywaniu i rozładowywaniu ciężarowych samochodów kartonami wypełnionymi produktami "made in China" skutecznie ostatnimi laty zalewającymi nasze bazary, sklepy i markety. Interes prosperował dobrze, czego dowodem była przeprowadzka do większego magazynu. Chińczycy zatrudniali jak zwykle studentów, których status daje pewną gwarancję uczciwości, a połączony z niewygórowanymi wymaganiami i możliwością zatrudnienia "na czarno", czyni z nich dobrych pracowników.
- Nie ma ciasu - brzmiało to śmiesznie w ustach niedużego, skośnookiego człowieka, który kierował w tym momencie nami. Szczególnie śmiesznie, że nic innego po polsku nie wykrztusił z siebie przez cały tydzień, gdy tam pracowałem. Patrzył nam na ręce.
A dlaczego pracowałem, zamiast robić coś innego, bardziej przyjemnego ?
Bo liczył się każdy zarobiony grosz. Druga wyprawa trampingowa do Azji była już przygotowana. Po to, by zwiedzać Chiny pracowałem w Polsce, w chińskiej hurtowni, nic sobie nie robiąc ze skądinąd zabawnych pokrzykiwań Chińczyków.
Silna motywacja, która mną kierowała dopingowala mnie by promować produkty w markecie, nosić meble podczas przeprowadzek, wykonywać drobne prace biurowe, czy wyręczać leniwych studentów z młodszych lat przy nudnych projektach.
- Nie ma ciasu - przypomniałem sobie, wysiadając z samolotu na pekińskim lotnisku kilka miesięcy później.