"Harcerska" tylko dlatego, że organizatorem operacji jest po raz piąty - 5 Dąbrowska Drużyna Harcerska "Czarna Piątka" im. Janusza Korczaka, działająca przy Prywatnym LO Fundacji "Serce Szkole" w Dąbrowie Górniczej. Regulaminowo nie mógł w tej zabawie uczestniczyć nikt, kto nie skończył 15 lat, a ponieważ nie określono górnej granicy wieku - jego średnia wyniosła 19,5 co oznacza, że uciążliwym zmaganiom poddały się dobrowolnie także osoby około trzydziestki, choć pełny program imprezy zaliczył też 47-letni KRZYSZTOF KWIATKOWSKI, autor harcerskiego i komandoskiego bestselleru "Survival po polsku", który przybył tu na spotkanie z czytelnikami i sprawił wszystkim niespodziankę, przyłączając się już w pierwszym dniu do jednego z patroli.
Nasza redakcja przyjęła patronat nad operacją, bo to nie tylko "sztuka przeżycia", ale także młodzieżowy SPOSÓB NA ŻYCIE, dokładnie przeciwstawny temu, co niestety najczęściej, widzimy na ulicach, o czym piszemy w "Kronice policyjnej".

Zaczęło się w piątek, 29 kwietnia, w Katowicach. Blisko 80 uczestników z całej Polski spotkało się w bazie harcerskiej przy ul. Barbary, gościnnie pożyczonej organizatorom na jedno popołudnie. Prosto z pociągów i autobusów ruszają na pierwsze zadanie - gra miejska.
5-7 osobowe patrole, przeważnie w panterkach i beretach, zostawiają namioty i plecaki i zatrzymują tylko dokumenty osobiste otrzymują po 4 dolary na grupę oraz kliszę - negatyw obiektu, jaki mają odnaleźć w obcym dla większości mieście...
Tych obiektów wytypowano kilkanaście. Przy każdym stoi łącznik i czeka, na "swój" patrol. [łącznicy przychodzili na określoną godzinę]. Obiekt odnaleziony, miejsce zapamiętane, obecność potwierdzona.
Teraz trzeba dotrzeć do mapy. Ta gra - jak wiele w imprezie - to także sprawdzian sprytu, "siły przebicia", umiejętności nawiązywania kontaktu. Więc potrzebnej mapy można szukać w bibliotece, pożyczyć na chwilę w księgarni czy biurze turystycznym, ostatecznie kupić... aby tylko na podstawie podanych współrzędnych odnaleźć miasto, którego dotyczą. [pomylono kolejność: współrzędne oddawało się łącznikowi pod szukanym budynkiem, a on wyznaczał kolejne zadanie]
I zaraz zadanie się zmienia. Teraz trzeba znaleźć internetowy adres. Najmniej zaradni za dostęp do sieci zapłacą z tych 4 dolarów, najsprytniejszym udostępnią komputer, a to miejscowa redakcja, a to firma, czy biuro podróży. Łączony patrol wrocławsko-łódzki trafia w tej sprawie do Stacji Krwiodawstwa, rozwiązuje internetowe zadanie i przy okazji kilku chłopów, jak dęby, decyduje się z własnej inicjatywy oddać krew, za co im "spada" po tabliczce czekolady...
Jeszcze trzeba w dowolnym [było to dokładnie określone, inny dla każdego patrolu] banku pobrać komplet formularzy potrzebnych do założenia konta i uzyskać pełne informacje w tej sprawie... Wyobraźcie sobie grupę młodych ludzi w panterkach, często z nożami przy boku [o ile pamiętam kofiskowano wszystko na starcie], w nobliwej, bankowej sali operacyjnej i tych zjeżonych ochroniarzy obserwujących każdy ruch "komandosów". Są oni jednak grzeczni i uprzejmi, więc wszystkie patrole wykonują zadanie bez jakichkolwiek incydentów.
Teraz już powrót do bazy i szybka kolacja. Szybka, bo od 18 w sali AWF, na sztucznej ścianie zaczynają się zmagania z... alpinizmem. [w trakcie, przed lub po bieg przełajowy]
Trzy trsy wspinaczkowe o różnym stopniu trudności, wraz z czasem ich pokonania, decydują o punktach.
Tu wygrywa łączony patrol wrocławsko-łódzki o przekornej nazwie "Jedna Wielka Porażka", a całość gry miejskiej - łódzka ekipa survivalowa - "Enigma". [patrol łączony Łódź - Mrągowo]

O żadnym spaniu nie ma mowy. Natychmiast po wspinaczkowych mozołach dwa autokary zabierają wszystkich uczestników wraz ze sprzętem i ruszają w ogólnym kierunku na Siewierz i Kraków, ale krętymi raczej drogami. Patrole wysiadają po drodze, każdy osobno, w róznych punktach między Siewierzem a zawierciańskim Kromołowem oraz Olkuszem i Krakowem.
Każdy z tych punktów od kolejnej bazy operacji, na Pustyni Błędowskiej, dzieli 25-30 km.
W plecakach żywność, śpiwory, zmiana odzieży. Prócz tego namioty, manierki, długie, komandoskie noże. Razem 35-40 kg na jeden kręgosłup. Poza tym mapa, latarka i... noc.
Na tych stosunkowo rzadko zabudowanych terenach o tej porze nikogo o nic nie zapytasz. A nawet, gdyby trafił sie przechodzień... Ich bawi gra dla samej gry, a sztuka przeżycia nie obejmuje informatorów...
A więc marsz! Są takie patrole, które z obliczen caasu i drogi "łapią" godzinę snu na leśnej ściółce, w śpiworach, bo tej nocy tempertura w Jurze nie przekraczała 6 stopni. Inni idą do rana, by chwilę odetchnąć w bazie, po rozbiciu namiotów. [ponieważ trzeba się było stawić dokładnie na 7 rano +-5 min. pokazanie się w bazie było jednoznaczne z punktami karnymi, baza oznacza tu okolicę bazy]

Znów tylko chwilę... O 7 rano odbywa się coś w rodzaju apelu. Obecni wszyscy, [brak patrolu z Siemianowic, oraz patrolu 197 Drużyny Harcerskiej z Mikołowa] więc do następnego zadania! Wokół bazy, na obwodzie liczącym 30 km, utworzono w okalających pustynię lasach i polach 12 punktów kontrolnych, obsadzonych przez gospodarzy i - niespodzianki! Bynajmniej nie w postaci zespołów artystycznych, czy prezentów.
Trzeba więc najpierw kolejno odnaleźć te punkty, a potem... A to, przeprawić się przez "most" składający się z jednej liny, a to stworzyc własny szyfr i nadać wiadomość alfabetem Morse'a, a to zdać egzamin z pierwszej pomocy medycznej w zaimprowizowanym wypadku. Do najłatwiejszych z tych punktowych zabaw należał sprawdzian wiązania węzłów i piczenia podpłomyków, na które dostawało się tylko mąkę.
Około 20. Wszyscy zameldowali się w bazie i... rozpoczęła się nocna [niepunktowana] gra już czysto komandoska. Każdy patrol otrzymywał spośród organizatorów pozoranta - VIP-a (very important person - bardzo ważna osobistość). Należało go chronić przed atakującymi, a zarazem samemu atakować ochranianego przez inny patrol. Dotknięcie oznaczało sukces. Nie obeszło się tu bez przepychanek i konfrontacji siłowej, ale obowiązywała zasada "fair play" więc, choć zostało pewnie trochę sińców, nie było trwałych uszkodzeń.
Organizatorzy odstąpili już planowanej nocnej pobudki i testów psychologicznych "prosto ze snu". Trudno się dziwić. To było pierwszych nieprzerwanych kilka godzin odpoczynku... testy przeniesiono więc na wczesne rano, [pod skałkami w Jaroszowcu] by następnie po posiłku przygotowanym, jak wszystkie we własnym zakresiem, przejść 8 km do Jaroszowca i rozpocząć biegi na orientację czyli jak najszybciej dotrzeć do punktów oznaczonych na mapie, a potem trafić własną drogą do jaroszowieckich skałek, by pod okiem instruktorów i ratowników, zdać egzamin wspinaczkowy, tym razem na prawdziwej ścinie skalnej... [trzeba się było wspinać i zaliczać punkty w tym samym czasie, patrole często się dzieliły]
Potem jeszcze zajęcia na basenie, też połączone z rywalizacją, i powrót do bazy, a tu ognisko, z kontenerem kiełbasek, po raz pierwszy na koszt organizatorów. Wyszło oszczędnie, bo byli tak zmęczeni, że kontenerowi kiełbasy nie "uradzili', ale tak wytrzymali prawie do rana...

3 maja jednak dzień zaczął się później. O 10 ogłoszono wyniki i rozdawano nagrody ufundowane przez sponsorów.
I miejsce zajął wspomniany już patrol "ENIGMA" i powiększył swoje bagaże o kurtki polarowe, II - patrol "WIATRA" z Zabrza, otrzymując plecaki i karimaty, III - "JEDNA WIELKA PORAŻKA" - karimaty. Pozostali "na otarcie łez" otrzymali wojskowe racje żywnościowe oraz plakietki i dyplomy. W czterech patrolach uczestniczyły dziewczęta, przy czym jeden - z Siemianowic - składał się całkowicie z płci pięknej. Dziewczyny były rewelacyjne w grze miejskiej, ale trudno się dziwić, że w lesie i na pustyni wypadły słabiej. Ale wszystkie ukończyły wszystkie konkurencje! A w tym "towarzystwie" właśnie to liczy się najbardziej. Zaradność, wytrzymałość, odporność i... wola walki.
Zapytałem instruktorkę "Czarnej Piątki", główną organizatorkę "Pustynnej Burzy" JOANNĘ BRYŁĘ - dlaczego oni to robią?
- Po prostu dlatego, że lubią. To ich sposób na życie...
Nic dodać, nic ująć...