Niezbyt dawno to było, gdy byłem urwisem w podstawówce, a już zupełnie wczoraj męczyłem się z maturą.
Od pewnego czasu przyglądam się mej brodzie i stwierdziłem, że coś tam się dzieje.
Czy Wam też siwieje ten lub ów włos...?
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Okazuje się, że moje życie wcale nie było ubogie, nudne i pozbawione...
No właśnie. Niczyje życie nie jest pozbawione ludzi. Ale też nie każdy napotyka tych wielkiego formatu.
Miałem szczęście. Miałem dużo szczęścia, bo spotkałem cudownych ludzi, o których chcę Wam napisać.
Mam zamiar dopisywać kolejnych Wielkich i po kilka słów o każdym z nich. Na początek będzie ich niewielu.
RODZICE
|
Moja Mama
Moja Mama nie żyje. Umarła w grudniu 1999 roku. Pamiętam ją od najwcześniejszego dzieciństwa, no bo jakżeby inaczej...? Moja Mama nuciła mi melodie, które kocham do tej pory. W ten sposób nauczyłem się słuchać Bacha i Griega. Kiedy wracaliśmy z przedszkola wyklaskiwaliśmy rytm i trzeba był zgadnąć, czy to Beethoven, czy Puccini. Moja Mama opowiadała mi bajki, w których tato-mózg zarządzał wszystkimi komórkami ciała i w ten sposób, jako przedszkolak, wiedziałem, jak skonstruowany jest człowiek. Moja Mama mówiła wiersze i ja też mówiłem wiersze. Moja Mama rysowała obrazki i ja też to robiłem. Oprócz nas, mówiły wiersze i rysowały inne dzieci z mego podwórka. Teraz też wiele potrafię. Kiedy dorastałem, wydawało mi się, że opiekuńczość mojej mamy przynosi mi wstyd przed kolegami i buntowałem się. Uciekałem przed ręką chcącą pogładzić mnie po głowie... Teraz brakuje mi tego dotyku... W dniu śmierci mojej Mamy wziąłem do ręki kartkę, którą mi wręczyła - jako bardzo ważną - pół roku wcześniej. Rzuciłem ją wtedy w kąt, bo akurat wydała mi się mało ważna. Teraz przeczytałem na niej dzisiejszą datę... Przeszedł mi dreszcz po plecach. Moja Mama napisała mi na kartce: "... odziedziczył mój syn 10 grudnia 1999 roku" Oto pół roku wcześniej moja Mama wypisała datę swojej śmierci...! |
Mój Ojciec
Żyje i ma się dobrze. Odkąd zaczynałem rozumować, zawsze był dla mnie wzorem. Jego rozsądek i opanowanie dały mi spokój wewnętrzny. Czułem dumę, że przeżył godnie poniewierkę gdzieś na wschodzie, że trafił do Armii Andersa i walczył jako spadochroniarz pod Arnhem w Holandii. Ojciec pokazywał mi mnogość dróg wiodących przez życie. Ojciec też ukazywał mi prawdę i fałsz kryjące się w cieniach i mrokach. Prawda - ze strachu... Fałsz - podczas czajenia się do skoku... Takie pierwsze "survivale"? Nauczyłem się od ojca, jak wędrować mając swój dobytek przy sobie, jak zwracać się do obcych ludzi o pomoc w zaspokojeniu potrzeb, jak im się odwdzięczać. Wędrowaliśmy razem w miejsca niedostępne. Ojciec szedł przodem tam, gdzie nie było jeszcze innych ludzi przed nami. Ojciec nauczył mnie wytrzymywać, gdy chce się pić, kiedy dawni się nie jadło i kiedy jest zimno. Ojciec pokazał. jak się śpi na mchu, jak na posłaniu z gałęzi, jak na sianie. Ojciec zapalał i gasił ogień. Ojciec władał pogodą, bo zawsze była taka, jaką wypowiedział. Teraz ja idę przed innymi... Ojciec o swoim słynnym koledze, Januszu Żurakowskim Ojciec... pod Arnhem |
OPIEKUNOWIE
| Ciocia Lunia Ciocia nie była ciocią. Była pierwszą osobą, poza moimi rodzicami, która żyła tak blisko i była dla mnie tak przyjazna. Nawet nie odbierałem jej jako staruszkI. Kiedy ukrywałem się przed wrednością świata w jej małym pokoiku, robiła mi coś smacznego do jedzenia i nigdy nie zadawała głupich pytań: na przykład czemu jestem na wagarach... |
Jadwiga Keller - Moja Wychowawczyni ze szkoły Była tą wychowawczynią przez całą podstawówkę. To rzadkość. Nie wiem czy nie jest jeszcze rzadziej spotykana wychowawczyni, która byłaby tak bliska swoim dzieciakom... Spotykam ją czasem na ulicy i opowiadam jej wszystko o sobie - jak matce... |
MISTRZOWIE
|
Stefan Stuligrosz - dyrygent Poznańskich Słowików |
Basia Kwaśkiewicz - Pierwsza Dorosła Przyjaciółka |
Wojtek - Mój Sąsiad
Nie wiem kiedy staliśmy się braćmi.
Zawsze na posterunku swej życzliwości, gotów do pomocy i wsparcia.
Kiedy moja Mama była bez opieki, jeździł jej pomagać.
A te rozmowy przy herbacie...
Mój sąsiad jest kaleką: ma krótszą, sztywną nogę, garb i zniekształconą klatkę piersiową.
W języku narodowym są słowa, które jasno wskazują jaki jest stosunek
ludzi do rozmaitych zjawisk i zdarzeń.
Rozmawialiśmy o tym z Wojtkiem. W języku polskim są takie słowa:
KALEKA, INWALIDA, GARBUS, KULAS, SPRAWNY INACZEJ, NIEPEŁNOSPRAWNY...
Nie ma słów oddających sympatię, ciepło, życzliwość.
Leszek Nowak - Partner w Pracy
Kto tak potrafi podtrzymać mnie na duchu? Kto tak szybko stawia mnie na nogi po ściągnięciu na ziemię?
Jednocześnie - kto tak umie mnie dowartościować?
Kto jest tak uczciwy? Kto jest tak troskliwy i współczujący?
Leszek znosi do pracy - a pracujemy w zakładzie wychowawczym - mnóstwo rzeczy niezbędnych do życia grupy,
a więc i meble, i telewizor, i magnetowid, i zestaw audio, i piłki, i rakiety do tenisa stołowego;
zwozi beczki, flakony i słoiki z szamponami, z dezodorantami, z kremami, jaki uzyskuje szukając sponsorów.
Nie dostajemy tego wszystkiego ani od naszych dyrektorów (kiedy już coś jest - dostają inni),
ani od władz oświatowych, ani od władz gminnych. Wychodzi na to, że zarabiamy grosze,
żeby je jeszcze dzielić z naszymi podopiecznymi...
Krzysztof Panufnik - Mistrz Nowego Dnia
Pojawił się Ktoś. Na stare lata przyszło mi znów powitać swego Mistrza.
Przyznam, że nie liczyłem już na nic takiego. Autorytetów ubywa.
Jadąc na kurs ratownictwa medycznego do Poznania spodziewałem się, że ma on niezwykłą osobowość
i nawet poczułem malutkie ukłucie w sercu, kiedy powiedziała mi to osoba, która powinna zachwycać się... mną...
Teraz znów zaczynam wierzyć w ludzi...!
Są Inni. Szukam ich...
Powrót do pierwszej strony